ประตง หมายถึง น. โจร. (ช.).
[ปฺระตะยาก] ก. ประจาค. (ส. ปฺรตฺยาค).
น. ไม้ที่ฝังเหล็กแหลมข้างปลายใช้แทงสัตว์พาหนะเช่นวัว.
น. ประดาป.
เป็นคําสันสกฤตใช้เหมือน ปฏิ. (ดูคําที่มี ปฏิ หรือ ประติ นําหน้า).
[ปฺระติดชะยา] น. ปฏิญญา. (ส. ปฺรติชฺ?า; ป. ปฏิญฺ?า).
น. ปฏิญาณ. (ส. ปฺรติชฺ?าน).
น. ปฏิทิน. (ส. ปฺรติ + ทิน; ป. ปฏิ + ทิน).