ประแดะ หมายถึง น. เครื่องมือของช่างทอง สําหรับเคาะสิ่วสลัก มีรูปคล้ายค้อน แต่แบนทําด้วยเขาสัตว์; เรียกมีดพกปลายแหลมชนิดหนึ่งที่มีด้ามงอเฉียงลงว่ามีดประแดะ, คอม้า ก็เรียก.(รูปภาพ ประแดะ)
น. ลำน้ำขนาดเล็กที่ขุดจากลำน้ำขนาดใหญ่เพื่อชักน้ำเข้านาเข้าสวนเรียกว่า ลำประโดง, ลำกระโดง ก็ว่า.
ก. พลอยตาม, ยอมตาม.
น. โจร. (ช.).
[ปฺระตะยาก] ก. ประจาค. (ส. ปฺรตฺยาค).
น. ไม้ที่ฝังเหล็กแหลมข้างปลายใช้แทงสัตว์พาหนะเช่นวัว.
น. ประดาป.
เป็นคําสันสกฤตใช้เหมือน ปฏิ. (ดูคําที่มี ปฏิ หรือ ประติ นําหน้า).