ประดาเสีย หมายถึง ว. ล้วนแต่เสียทั้งนั้น, เสียมาก, เลวเต็มที.
ก. ดําทน เช่น ประดานํ้า ประดาดิน.
น. ผู้ชํานาญดํานํ้า.
น. ธงผืนผ้า. (ส. ปตาก; ป. ปฏาก).
น. ความร้อน, ความร้อนใจ, ความร้อนรน; อํานาจ, ความเป็นใหญ่,เกียรติยศ. (ส. ปฺรตาป; ป. ปตาป).
ว. ตกต่ำ เช่น โอ้ครั้งนี้มิได้เห็นเช่นฉลอง เพราะตัวต้องตกประดาษวาสนา. (นิ. ภูเขาทอง). (ข. ผฺฎาส ว่า ผิดระเบียบ นอกรีตนอกรอย).
ศัพท์นี้ใช้แทนคําว่า ปฏิ หรือ ประติ. (ดูคําที่มี ปฏิ หรือ ประติ นําหน้า).
[ปฺระดิดยา, ปฺระดิดชะยา] (แบบ) น. ปฏิญญา. (ส. ปฺรติชฺ?า).