ประชาทัณฑ์ หมายถึง น. การที่ฝูงชนกลุ้มรุมทําร้าย เป็นการลงโทษบุคคลที่ตนเข้าใจหรือนึกว่ามีความผิด โดยไม่ดําเนินการตามกระบวนการยุติธรรม.
[ปฺระชาทิปะไต, ปฺระชาทิบปะไต] น. ระบอบการปกครองที่ถือมติปวงชนเป็นใหญ่, การถือเสียงข้างมากเป็นใหญ่. (ส. ปฺรชา +ป. อธิปเตยฺย).
น. พระพรหม. (ส.).
น. เจ้าแห่งสรรพสัตว์. (ส. ปฺรชาปติ).
น. การศึกษาของท้องถิ่น มีราชการบริหารส่วนท้องถิ่นเป็นผู้ดําเนินการ, เรียกโรงเรียนประเภทนี้ว่า โรงเรียนประชาบาล;(เลิก) การปกครองพลเมืองในท้องถิ่น.
น. การฟังความคิดเห็นของประชาชนส่วนใหญ่. (อ. public hearing).
น. ผู้ปกครองพลเมือง; การปกครองชาวเมือง. (ส.).
น. มติของประชาชนส่วนใหญ่ในประเทศที่แสดงออกในเรื่องใดเรื่องหนึ่งหรือที่ใดที่หนึ่ง. (อ. plebiscite); มติของประชาชนที่รัฐให้สิทธิออกเสียงลงคะแนนรับรองร่างกฎหมายสําคัญที่ได้ผ่านสภานิติบัญญัติแล้ว หรือให้ตัดสินในปัญหาสําคัญในการบริหารประเทศ. (อ. referendum).