ประชด หมายถึง ก. แกล้งทําให้เกินควรหรือพูดแดกดันเพราะความไม่พอใจ เช่นหุงข้าวประชดหมา ปิ้งปลาประชดแมว พูดประชด, ประชดประชันก็ว่า, ในกลอนใช้ว่า ประทยด หรือ ประเทียด ก็มี.
ก. พูดหรือทําเป็นเชิงกระทบกระแทกแดกดัน.
ก. ประชัน, มักใช้เข้าคู่กับคํา ประชัน เป็น ประชนประชัน.
(กลอน) ก. ประชุม.
[ปฺระชวน] (ราชา) ก. เจ็บป่วย. (ใช้แก่เจ้านาย). (ส. ปฺรชวร).
ว. อาการที่แข่งขันเพื่อให้รู้ว่าใครจะแสดงได้ดีกว่าหรือเก่งกว่ากันเช่น งิ้ว ๒ โรงประชันกัน อย่าเอาเป็ดขันประชันไก่, โดยปริยายหมายถึงอาการคล้ายคลึงเช่นนั้น เช่น เด็กร้องไห้ประชันกัน.
น. หมู่คน เช่น ปวงประชา. (ส.; ป. ปชา).
น. หมู่คน, หมู่พลเมือง (เกี่ยวกับจํานวน).