ประโปรย หมายถึง [-โปฺรย] ก. ทำน้ำให้กระจายเป็นเม็ดเล็ก ๆ เช่น ประโปรยน้ำจากพระสุหร่าย.
[-พฺรม] ก. ประโปรยด้วยสิ่งที่มีลักษณะเป็นน้ำ เช่น ประพรมน้ำมนต์เอาน้ำอบประพรมอัฐิ.
[ปฺระวิสันชะนี] ก. ใส่เครื่องหมายวิสรรชนีย์.
[ปฺระ] (ถิ่น-ปักษ์ใต้, มลายู) น. ลูกกระ. (ดู กระ ๒).
[ปฺระ] ดู กระ ๓.
ก. แนบชิดกัน, ทาบกัน, เช่น ขนมครก ๒ ฝาประกบกัน ไม้ไผ่๒ ซีกประกบกัน.
ก. ติดตามอย่างใกล้ชิด เช่น ตํารวจประกบตัวผู้ร้าย, คุมตัวอย่างใกล้ชิด เช่น ประกบตัวผู้เล่นฝ่ายตรงข้ามในการเล่นฟุตบอลเป็นต้น.
[-กฺริด] (แบบ) ก. ทํา, ทํามาก. (ส. ปฺรกฺฤต; ป. ปกต).