ปูชิต หมายถึง ก. บูชิต. (ป.).
ดู กะปูด.
ว. นูนเบ่งขึ้นมาในลักษณะอย่างดินปูด หน้าปูด; เสียงดังเช่นนั้น.
(ปาก) ก. พูดหรือเผยความลับเพราะทนเก็บไว้ไม่ได้.
(ถิ่น-อีสาน) น. โกฐพุงปลา. (ดู โกฐพุงปลา ที่ โกฐ).
(แบบ) ว. บูด, เน่า. (ป.).
น. กระพังโหม. (ป. ปูติลตา).
น. หินปูนหรือเปลือกหอยเมื่อถูกเผาจนสลายตัว, ปูนกินกับหมากหรือปูนแดง ในคําเช่น ป้ายปูน ปูนกัดปาก, ปูนขาว ในคําว่า ฉาบนํ้าปูน; ปูนซีเมนต์ ในคําเช่น เทปูน โบกปูน.