ปุก ๒ หมายถึง ว. เสียงดังเช่นนั้นอย่างเสียงตําข้าว.
ว. มีขนหรือใยฟูรุงรัง.
[ปุกคะ-] (แบบ) น. บุคคล. (ป. ปุคฺคล).
น. เครื่องสานรูปคล้ายเปลือกหอยแครง สําหรับใช้โกยดินเป็นต้น,บุ้งกี๋ ก็ว่า. (จ.).
[ปุงคบ, ปุงคะ-] น. โคผู้, หมายความว่า ผู้เลิศ, ผู้ประเสริฐ, หัวหน้า,เช่น ศากยปุงควะ ว่า ผู้ประเสริฐในศากยตระกูล. (ป. ปุงฺคว).
[ปุงคบ, ปุงคะ-] น. โคผู้, หมายความว่า ผู้เลิศ, ผู้ประเสริฐ, หัวหน้า,เช่น ศากยปุงควะ ว่า ผู้ประเสริฐในศากยตระกูล. (ป. ปุงฺคว).
(ไว) น. เพศของคําที่เป็นเพศชาย เช่น ปู่ ตา พ่อ ภิกษุ, ปุลลิงค์หรือ ปุลลึงค์ ก็ว่า. (ป. ปุํลิงฺค).
(ไว) น. เพศของคําที่เป็นเพศชาย เช่น ปู่ ตา พ่อ ภิกษุ, ปุลลิงค์หรือ ปุลลึงค์ ก็ว่า. (ป. ปุํลิงฺค).