ปิย- หมายถึง [ปิยะ-] ว. ที่รัก, สําหรับประกอบหน้าศัพท์ต่าง ๆ เช่น ปิยบุตรหรือ ปิโยรส = ลูกที่รัก. (ป.).
น. ประยงค์. (ป.).
น. ลูกที่รัก. (ป., ส. ปิย + โอรส).
[ปิลัน] น. เครื่องประดับ. (ป.).
ก. ชักไว้เสีย, เป็นคําใช้ในวิธีเล่นโยนหลุม เมื่อโยนกันจนเหลือ๑ สตางค์ ก็ชักเอาเสียไม่ต้องโยนอีก เรียกว่า ปิ๋ว; ชวด, พลาดจากที่หวัง เช่น เขาปิ๋วเงินรางวัลก้อนใหญ่. (ปาก) ว. ริบ เช่นถูกปิ๋วเงินประกัน.
ว. มักใช้ประกอบคํา เล็ก หมายความว่า เล็กมาก.
น. ผี, ลักษณนามว่า ตน, ปีศาจ ก็ว่า. (ส.; ป. ปิสาจ).
[ปิสาจะบอดี] น. นายผี คือ พระศิวะ.