ปิปผลี หมายถึง [ปิบผะลี] น. ดีปลี. (ป.; ส. ปิปฺปลี).
ว. เกือบ, จวน, แทบ.
ว. เกือบ, จวน, แทบ.
[ปิยะ-] ว. ที่รัก, สําหรับประกอบหน้าศัพท์ต่าง ๆ เช่น ปิยบุตรหรือ ปิโยรส = ลูกที่รัก. (ป.).
น. ประยงค์. (ป.).
น. ลูกที่รัก. (ป., ส. ปิย + โอรส).
[ปิลัน] น. เครื่องประดับ. (ป.).
ก. ชักไว้เสีย, เป็นคําใช้ในวิธีเล่นโยนหลุม เมื่อโยนกันจนเหลือ๑ สตางค์ ก็ชักเอาเสียไม่ต้องโยนอีก เรียกว่า ปิ๋ว; ชวด, พลาดจากที่หวัง เช่น เขาปิ๋วเงินรางวัลก้อนใหญ่. (ปาก) ว. ริบ เช่นถูกปิ๋วเงินประกัน.