ปิ่น หมายถึง น. เครื่องประดับสําหรับปักผมที่มุ่นเป็นจุก; จอม, ยอด, เช่นปิ่นพิภพ.
น. ปิ่นที่มีคันมีจงกลและปริกทําด้วยทองคําประดับพลอย. (ปรัดเล).
น. ชื่อข้าวเจ้าพันธุ์ดีพันธุ์หนึ่ง.
น. ชื่อไม้ล้มลุกชนิดหนึ่งในสกุล Commelina วงศ์ Commelinaceaeใช้ทํายาได้, หญ้าปีนตอ ก็เรียก.
น. ภาชนะสําหรับใส่ของกิน ซ้อนกันเป็นชั้น ๆ มีหูร้อยหิ้วได้,ลักษณนามว่า เถา เช่น ปิ่นโต ๒ เถา.
[ปิบผะลี] น. ดีปลี. (ป.; ส. ปิปฺปลี).
ว. เกือบ, จวน, แทบ.
ว. เกือบ, จวน, แทบ.