ความหมายของคำว่า ' ปาหุไณยบุคคล '

ความหมายของคำว่า ' ปาหุไณยบุคคล '
ปาหุไณยบุคคล หมายถึง น. คนผู้ควรได้รับของต้อนรับแขก. (ป.).

ปำ
ก. พุ่งลง, ปักลง, มักใช้ประกอบกับ หัว เช่น หัวปํา.
ป้ำ
ว. กล้าได้กล้าเสีย ในคําว่า ใจปํ้า.
ป้ำป้อ
ว. มีรูปร่างเทอะทะ.
ป้ำเป๋อ, ป้ำ ๆ เป๋อ ๆ
ว. หลง ๆ ลืม ๆ, ขี้หลงขี้ลืม, กะปํ้ากะเป๋อ ก็ว่า.
ป้ำเป๋อ, ป้ำ ๆ เป๋อ ๆ
ว. หลง ๆ ลืม ๆ, ขี้หลงขี้ลืม, กะปํ้ากะเป๋อ ก็ว่า.
ปิกนิก
น. การพากันไปเที่ยวชั่วระยะเวลาสั้น ๆ และมีของกินไปเลี้ยงกันด้วย. (อ. picnic).
ปิ้ง
ก. ทําให้สุกด้วยการวางไว้เหนือไฟ มักใช้แก่ของแห้ง โดยปรกติใช้เวลาน้อยกว่าย่าง เช่น ปิ้งข้าวเกรียบ ปิ้งเนื้อเค็ม ปิ้งปลาแห้ง. ว. ที่ทําให้สุกด้วยวิธีเช่นนั้น เช่น ข้าวเหนียวปิ้ง กล้วยปิ้ง หมูปิ้ง.