ป่าเบญจพรรณ หมายถึง น. ป่าที่มีไม้หลายพรรณคละกัน.
น. ป่าที่มีต้นไม้ใหญ่ขึ้นไม่หนาแน่นนัก.
น. ป่าไม้ที่ผลัดใบหรือสลัดใบในบางฤดู.
(ถิ่น-พายัพ) น. ป่าละเมาะ.
น. ป่าที่มีต้นไม้พุ่มขึ้นทึบ และยังไม่มีการบุกเบิก.
น. ป่าที่มีนํ้าฉําแฉะ.
น. ที่โล่งมีพุ่มไม้เล็ก ๆ เป็นหย่อม ๆ.
(กฎ) น. ป่าที่กำหนดให้เป็นป่าสงวนแห่งชาติตามกฎหมายว่าด้วยป่าสงวนแห่งชาติ เพื่อรักษาสภาพป่า ไม้ ของป่า หรือทรัพยากรธรรมชาติอื่น.