ปโย- หมายถึง น. นํ้านม, นํ้า. (ป., ส. ปย), ที่เป็น ปโย เพราะเข้าสมาสกับศัพท์ที่มีพยัญชนะตัวหน้าเป็นอักษรตํ่าหรือตัว ห ดังตัวอย่างต่อไปนี้ ปโยชนม์ [ปะโยชน] น. 'ผู้มีนํ้าเป็นที่เกิด' คือ เมฆ. (ส. ปโยชนฺมนฺ). ปโยธร น. 'ผู้ทรงไว้ซึ่งนํ้า' คือ เมฆ, 'ผู้ทรงไว้ซึ่งนํ้านม' คือ ถัน.(ป., ส.). ปโยธรา น. 'ที่ทรงนํ้านมไว้' คือ ทรวงอกหรือนมหญิง. (ส.).ปโยนิธิ น. 'ที่รับนํ้า' คือ ทะเล. (ส.). ปโยราศิ น. 'กองนํ้า'คือ ทะเล. (ส.).
[ปะระ-, ปอระ-] ว. อื่น, ใช้เป็นบทหน้าสมาส เช่น ปรปักษ์ ปรโลก. (ป.).
[ปะระ-, ปอระ-] ว. วัตถุวิสัย; เรียกการสอบแบบที่ผู้สอบมักไม่มีโอกาสแสดงความคิดเห็นส่วนตัว เป็นคําถามที่ต้องการคําตอบตายตัว ว่า การสอบแบบปรนัย, คู่กับ อัตนัย.
[ปอระ-] น. ข้าศึก, ศัตรู, ฝ่ายตรงข้าม.
[ปะระ-, ปอระ-] น. โลกหน้า.
[ปะระ-] น. ผู้กล่าวถ้อยคําฝ่ายตอบหรือฝ่ายค้าน, คู่กับ สกวาที.
[ปะระหิตะ, ปอระหิตะ] น. ประโยชน์ผู้อื่น, มักใช้ควบกับ ประโยชน์เป็น ปรหิตประโยชน์ ว่า ประโยชน์เกื้อกูลแก่ผู้อื่น. (ป. ปรหิต).
[ปฺรก] น. ซุ้มเล็ก ๆ ที่พระสงฆ์อาศัยในเวลาอยู่ปริวาส. ก. ปก, ปิด,คลุม, เช่น พระนาคปรก ผมปรกหน้า.