ปัญญา หมายถึง น. ความรอบรู้, ความรู้ทั่ว, ความฉลาดเกิดแต่เรียนและคิด, เช่นคนมีปัญญา หมดปัญญา. (ป.).
(สํา) ว. มีความรู้น้อย, โง่.
น. คนที่มีความรู้หรือความฉลาดอันเกิดแต่การเรียนมามาก.
[-วิมุด] (แบบ) น. ความหลุดพ้นด้วยปัญญา เป็นโลกุตรธรรมประการหนึ่ง, คู่กับ เจโตวิมุติ. (ป. ป?ฺ?าวิมุตฺติ).
น. ภาวะที่มีระดับสติปัญญาด้อยหรือตํ่ากว่าปรกติ มักมีสาเหตุเกิดขึ้นในระหว่างพัฒนาการ ทําให้เด็กมีความสามารถจํากัดในด้านการเรียนรู้และมีพฤติกรรมปรับตัวไม่อยู่ในระดับที่ควรเป็น. ว. มีระดับสติปัญญาด้อยหรือต่ำกว่าปรกติ.
[ปันยาสะ-] (แบบ) ว. ห้าสิบ. (ป.).
น. ข้อสงสัย, ข้อขัดข้อง, เช่น ทําได้โดยไม่มีปัญหา, คําถาม,ข้อที่ควรถาม, เช่น ตอบปัญหา, ข้อที่ต้องพิจารณาแก้ไข เช่นปัญหาเฉพาะหน้า ปัญหาทางการเมือง. (ป.).
(ปาก) น. ปัญหาที่หาข้อยุติไม่ได้.