ปะทะปะทัง หมายถึง ก. พยุงไว้, ทานไว้, ประคองไว้.
ก. แตกหรือผุดออกมาด้วยแรงเบ่งดัน เช่น ภูเขาไฟปะทุ ถ่านปะทุ;โดยปริยายหมายถึงกิริยาที่คล้ายคลึงเช่นนั้น เช่น เพ่งจนตาจะปะทุ.
ดู กะทุน.
น. เรียกงูกะปะที่มีสีคลํ้าว่า งูปะบุก.
ก. ปนกัน (มักใช้ในลักษณะที่สิ่งต่างชนิดต่างประเภทระคนปนกัน),บางทีก็ใช้หมายความอย่างเดียวกับ ปน.
น. บราลี.
น. สิ่งปลูกสร้างขึ้นชั่วคราว มีเสา หลังคาแบนดาดด้วยผ้าหรือใบไม้.
ตัดจากคำว่า เป็นไร. (ดูที่ เป็นไร ในคำ เป็น).