ความหมายของคำว่า ' ปะทะ '

ความหมายของคำว่า ' ปะทะ '
ปะทะ หมายถึง ก. โดนกัน, กระทบกัน, เช่น เรือปะทะกัน ข้างเรือปะทะกัน, ประจัญกันเช่น กองทัพปะทะกัน, ต้านไว้ เช่น ยกทัพไปปะทะข้าศึก.

ปะทะปะทัง
ก. พยุงไว้, ทานไว้, ประคองไว้.
ปะทุ
ก. แตกหรือผุดออกมาด้วยแรงเบ่งดัน เช่น ภูเขาไฟปะทุ ถ่านปะทุ;โดยปริยายหมายถึงกิริยาที่คล้ายคลึงเช่นนั้น เช่น เพ่งจนตาจะปะทุ.
ปะทุน
ดู กะทุน.
ปะบุก
น. เรียกงูกะปะที่มีสีคลํ้าว่า งูปะบุก.
ปะปน
ก. ปนกัน (มักใช้ในลักษณะที่สิ่งต่างชนิดต่างประเภทระคนปนกัน),บางทีก็ใช้หมายความอย่างเดียวกับ ปน.
ปะราลี
น. บราลี.
ปะรำ
น. สิ่งปลูกสร้างขึ้นชั่วคราว มีเสา หลังคาแบนดาดด้วยผ้าหรือใบไม้.