ปะตาปา หมายถึง น. นักบวช. (ช.).
[-หฺลา] น. เทวดาผู้ใหญ่. (ช.).
ก. เอาสิ่งเล็ก ๆ น้อย ๆ มาติดมาต่อกัน.
น. กระจัง ๒ ข้างพระราชยาน.
ก. เตะ, ฟาดด้วยหลังเท้า.
ก. โดนกัน, กระทบกัน, เช่น เรือปะทะกัน ข้างเรือปะทะกัน, ประจัญกันเช่น กองทัพปะทะกัน, ต้านไว้ เช่น ยกทัพไปปะทะข้าศึก.
ก. พยุงไว้, ทานไว้, ประคองไว้.
ก. แตกหรือผุดออกมาด้วยแรงเบ่งดัน เช่น ภูเขาไฟปะทุ ถ่านปะทุ;โดยปริยายหมายถึงกิริยาที่คล้ายคลึงเช่นนั้น เช่น เพ่งจนตาจะปะทุ.