ปลุก หมายถึง [ปฺลุก] ก. ทําให้ตื่นจากหลับ, ทําให้ได้สติรู้สึกตัว, กระตุ้นให้เกิดแรงกําลัง ความขลัง และความกล้าแข็ง เป็นต้น.
ก. เร้าใจให้กล้าหาญหรือกระตือรือร้น.
ก. นั่งเข้าสมาธิแล้วบริกรรมคาถา เพื่อให้อยู่คงกระพันชาตรี.
ก. ปลํ้า, ปลํ้าปลุก.
ก. ยุยงให้แตกแยกกัน.
ก. นั่งบริกรรมคาถาจนกระทั่งผีลุกขึ้นมาหรือปรากฏกาย เพื่อใช้ให้ไปทําประโยชน์ตามที่ตนปรารถนา หรือเพื่อลนเอานํ้ามันจากคางผีตายทั้งกลม ที่เรียกกันว่า น้ำมันพราย สำหรับดีดให้หญิงหลงรัก; รื้อฟื้นเรื่องที่ยุติไปแล้วขึ้นมาใหม่ เช่น ปลุกผีคอมมิวนิสต์.
ก. บริกรรมคาถาเสกพระเครื่องเพื่อให้เกิดความขลัง.
ก. เร้าใจและยุยงให้ประชาชนลุกฮือขึ้น.