ความหมายของคำว่า ' บุพการี '

ความหมายของคำว่า ' บุพการี '
บุพการี หมายถึง น. ผู้ที่ทําอุปการะมาก่อน เช่น บิดามารดาเป็นบุพการีของบุตรธิดา.(ป. ปุพฺพการี); (กฎ) ญาติทางสาโลหิตโดยตรงขึ้นไป ได้แก่ บิดามารดา ปู่ย่า ตายาย ทวด.

บุพกิจ
น. กิจที่จะต้องทําก่อน. (ป. ปุพฺพกิจฺจ).
บุพชาติ
น. ชาติก่อน. (ป. ปุพฺพชาติ).
บุพทักษิณ
น. ทิศตะวันออกเฉียงใต้.
บุพนิมิต
น. ลางที่บอกเหตุขึ้นก่อน. (ป. ปุพฺพนิมิตฺต).
บุพบท
น. คําชนิดหนึ่งในไวยากรณ์ ทําหน้าที่เชื่อมคําต่อคํา อยู่หน้านามสรรพนาม หรือกริยา มีคําว่า ด้วย โดย ใน เป็นต้น เช่น เขียนด้วยดินสอ หนังสือของฉัน กินเพื่ออยู่.
บุพเปตพลี
[-เปตะพะลี] น. บุญที่อุทิศให้แก่ญาติผู้ตายไปก่อน.
บุพพัณชาติ
[-พันนะชาด] น. พืชที่จะพึงกินก่อน ได้แก่ข้าวทุกชนิด.(ป. ปุพฺพณฺณชาติ; ส. ปูรฺว + อนฺน + ชาติ).