บุนนะบุนนัง หมายถึง ก. ซ่อม, เพิ่มเติม.
น. ชื่อไม้ต้นขนาดใหญ่ชนิด Mesua ferrea L. ในวงศ์ Guttiferaeใบยาวรี ปลายใบเรียวแหลม ดอกสีขาวคล้ายสารภีแต่ใหญ่กว่ากลิ่นหอม ใช้ทํายาได้ แก่นสีแดงเข้ม ใช้ทําเครื่องเรือน.
ก. ทุบ ตํา หรือเคี้ยวเบา ๆ พอให้เป็นรอยหรือแตก; บู้ลง, บุ๋มลง,เช่น ขันบุบ แก้มบุบ.
ว. อาการที่ของบางอย่างเช่นไข่จะละเม็ดหรือของที่ทําด้วยอะลูมิเนียมบุบเข้าไปหลายแห่ง.
ว. ชํารุดแตกหัก.
[บุบผะ-] น. ดอกไม้. (ป. ปุปฺผ; ส. ปุษฺป).
น. ดอกไม้, พวกดอกไม้. (ป.).
น. ดอกไม้ที่ทําให้แปลก, ดอกไม้ที่ทําให้วิจิตรต่าง ๆ. (ป.).