บุณย์ หมายถึง น. บุญ. (ส. ปุณฺย; ป. ปุญฺ?).
[บุด, บุดตฺระ-] น. ลูก, ลูกชาย. (ส. ปุตฺร; ป. ปุตฺต).
[บุด, บุดตฺระ-] น. ลูก, ลูกชาย. (ส. ปุตฺร; ป. ปุตฺต).
[บุดตฺระทํา] น. หน้าที่ของลูก.
[บุดบุนทํา] (กฎ) น. บุตรของผู้อื่นที่บุคคลได้จดทะเบียนรับเป็นบุตรของตน.
[บุดตฺรา] (กลอน) น. บุตร.
[บุดตฺรี] น. ลูกผู้หญิง. (ส. ปุตฺรี).
ดู บุตร, บุตร-.