บุญญาธิสมภาร หมายถึง น. บุญที่ได้สั่งสมไว้มากยิ่ง.
น. อํานาจแห่งบุญ. (ป. ปุญฺ?านุภาว).
น. ความปรารถนาอันแรงกล้าในความดี, บุญที่ให้สําเร็จได้ตามความปรารถนา. (ป. ปุญฺ?าภินิหาร).
น. สภาพที่บุญตกแต่ง. (ป. ปุญฺ?าภิสงฺขาร).
[บุนดะริก, บุนทะริก] น. บัวขาว; ชื่อสังขยา คือ ๑ มี ๐ ตามหลัง๑๑๒ ตัว; ชื่อช้างตระกูล ๑ ในตระกูลช้างทั้ง ๑๐. (ป., ส. ปุณฺฑรีก).
[บุนนะมี] น. วันเพ็ญ. (ป. ปุณฺณมี; ส. ปูรฺณมี).
น. บุญ. (ส. ปุณฺย; ป. ปุญฺ?).
[บุด, บุดตฺระ-] น. ลูก, ลูกชาย. (ส. ปุตฺร; ป. ปุตฺต).