บุญฤทธิ์ หมายถึง [บุนยะ-] น. ความสําเร็จด้วยบุญ.
ว. มีฐานันดรศักดิ์สูงและอํานาจวาสนายิ่งใหญ่ เช่น น้อยหรือนางบุญหนักศักดิ์ใหญ่. (สังข์ทอง).
น. บุญที่ได้กระทำไว้มากยิ่ง.
น. บุญที่ได้สั่งสมไว้มากยิ่ง.
น. อํานาจแห่งบุญ. (ป. ปุญฺ?านุภาว).
น. ความปรารถนาอันแรงกล้าในความดี, บุญที่ให้สําเร็จได้ตามความปรารถนา. (ป. ปุญฺ?าภินิหาร).
น. สภาพที่บุญตกแต่ง. (ป. ปุญฺ?าภิสงฺขาร).
[บุนดะริก, บุนทะริก] น. บัวขาว; ชื่อสังขยา คือ ๑ มี ๐ ตามหลัง๑๑๒ ตัว; ชื่อช้างตระกูล ๑ ในตระกูลช้างทั้ง ๑๐. (ป., ส. ปุณฺฑรีก).