บุญธรรม หมายถึง น. เรียกลูกของคนอื่นซึ่งเอามาเลี้ยงเป็นลูกของตัวว่า ลูกบุญธรรม,ถ้าจดทะเบียนถูกต้องตามกฎหมาย เรียกว่า บุตรบุญธรรม.
[บุนยะ-] น. ขุมทรัพย์คือบุญ. (ป.).
(สํา) เมื่อมีบุญ อํานาจวาสนาก็มาเอง, บุญมาวาสนาช่วย ก็ว่า.
[บุนยะ-, บุน-] น. กองบุญ.
[บุนยะ-] น. ความสําเร็จด้วยบุญ.
ว. มีฐานันดรศักดิ์สูงและอํานาจวาสนายิ่งใหญ่ เช่น น้อยหรือนางบุญหนักศักดิ์ใหญ่. (สังข์ทอง).
น. บุญที่ได้กระทำไว้มากยิ่ง.
น. บุญที่ได้สั่งสมไว้มากยิ่ง.