บันเหิน หมายถึง ก. เหาะไป, บินไป.
น. ปอด. (ป. ปปฺผาส).
น. ข้อ, ปล้อง, ปม, เล่ม, หมวด, ตอน. (ป. ปพฺพ).
[บับพะชา] น. บรรพชา, การบวช. (ป. ปพฺพชฺชา).
[บับพะชิด] น. บรรพชิต, นักบวช, ผู้บวช. (ป. ปพฺพชิต).
[บับพาด] (แบบ) ก. ขับไล่ เช่น พระสญชัยยินราษฎร์ แกล้งบัพพาชกูไกล. (ม. คําหลวง วนปเวสน์). (ป. ปพฺพาช).
[บับพาด] (แบบ) น. การขับไล่. (ป. ปพฺพาชน).
[บับพาชะนียะกํา] น. กรรมที่สงฆ์ทําแก่ภิกษุที่จะพึงขับไล่, พิธีขับไล่บุคคลที่พึงขับไล่. (ป. ปพฺพาชนียกมฺม).