บันลือ หมายถึง ก. เปล่งเสียงดังก้อง เช่น บันลือสีหนาท; โด่งดัง, เลื่องลือ, เช่นข่าวบันลือโลก.
ก. เหาะไป, บินไป.
น. ปอด. (ป. ปปฺผาส).
น. ข้อ, ปล้อง, ปม, เล่ม, หมวด, ตอน. (ป. ปพฺพ).
[บับพะชา] น. บรรพชา, การบวช. (ป. ปพฺพชฺชา).
[บับพะชิด] น. บรรพชิต, นักบวช, ผู้บวช. (ป. ปพฺพชิต).
[บับพาด] (แบบ) ก. ขับไล่ เช่น พระสญชัยยินราษฎร์ แกล้งบัพพาชกูไกล. (ม. คําหลวง วนปเวสน์). (ป. ปพฺพาช).
[บับพาด] (แบบ) น. การขับไล่. (ป. ปพฺพาชน).