บันทึง หมายถึง ก. บ่นถึง, คอย. (ช.).
ก. เบิกบาน, รื่นเริง; ทําให้รู้สึกสนุก เช่น รายการบันเทิง, บำเทิงหรือ ประเทิง ก็ว่า.
น. เรื่องที่เขียนหรือแต่งขึ้นโดยมุ่งให้ความบันเทิงแก่ผู้อ่าน.
ว. พอสัณฐานประมาณ, พอสมควร.
ก. เปล่งเสียงดังก้อง เช่น บันลือสีหนาท; โด่งดัง, เลื่องลือ, เช่นข่าวบันลือโลก.
ก. เหาะไป, บินไป.
น. ปอด. (ป. ปปฺผาส).
น. ข้อ, ปล้อง, ปม, เล่ม, หมวด, ตอน. (ป. ปพฺพ).