บัน ๑ หมายถึง น. จั่ว (หน้าจั่วของปราสาท โบสถ์ วิหาร เรียกว่า หน้าบัน).
[-ถะแหฺลง] น. หน้าบันขนาดเล็ก ใช้ประดับเป็นกระจัง.
ก. ผัน, ผิน.
ก. เบา, น้อย, เช่น มัวเมาไม่บัน. (ดึกดําบรรพ์).
ว. น้อย (โดยมากมักใช้ในทางปฏิเสธหรือเป็นเชิงคําถาม) เช่นไม่บันเบา เรื่องนี้น่าสนใจบันเบาไปหรือ.
ก. ตัดให้สั้น, ตัดให้เป็นท่อน ๆ.
ก. ทําให้สั้นหรือลดน้อยลง เช่น บั่นทอนอายุ บั่นทอนกําลัง, ทําให้เสียกําลังใจ ในคําว่า บั่นทอนจิตใจ.
น. ครึ่งหนึ่งหรือตอนหนึ่งของสิ่งที่แบ่งออกเป็น ๒ ส่วนเท่า ๆ กันเช่น บั้นต้น บั้นปลาย. สัน. ฝ่ายว่า, ส่วนว่า.