บัณเฑาะว์ หมายถึง [บันเดาะ] น. กลองสองหน้าขนาดเล็กชนิดหนึ่งมีหลักอยู่ตอนบนผูกตุ้มห้อยลงมาทางหน้ากลอง ใช้ไกวให้ตุ้มแกว่งกระทบหน้ากลองทั้ง ๒ ข้าง. (ป. ปณว; ส. ปฺรณว).
[บันนาด] ว. ห้าสิบ. (ป. ปณฺณาส).
[บันนะรด] ว. สิบห้า. (ป. ปณฺณรส).
[บันนะระสี] ว. ที่ ๑๕, ใช้กับคําว่า ดิถี เช่น บัณรสีดิถี = วัน ๑๕ คํ่า.(ป. ปณฺณรสี).
น. เวลา, เมื่อ, ครั้ง, คราว; ทันใด.
ว. ประเดี๋ยว, ทันใด.
ว. ทันใดนั้น.
ว. ประเดี๋ยว.