บ่อนทำลาย หมายถึง ก. แทรกซึมเข้าไปเพื่อทําลายอยู่ภายในทีละน้อย ๆ.
ดู กระหนกนารี.
ว. อ่อนเปลี้ยหรือหมดแรงเพราะถูกทุบตีอย่างรุนแรง หรือเจ็บป่วยอย่างหนัก หรือออกกําลังมากเกินไปเป็นต้น.
ว. ฟกชํ้าและระบม.
ว. อ้อนแอ้น, ไม่แน่นหนาหรือไม่คงทน.
ว. อ่อนป้อแป้.
(ปาก) ก. ทําร้ายร่างกายด้วยการทุบตี.
ว. บุ๋ม.