บ้องหู หมายถึง น. ช่องหู, รูหู, เช่น ขี้หูเต็มบ้องหู.
(ปาก) ว. ไม่เต็มเต็ง, บ้า ๆ บอ ๆ.
(ปาก) ว. ไม่เต็มเต็ง, บ้า ๆ บอ ๆ.
น. งูชนิดหนึ่ง, ตะยองสะลา ก็ว่า. (พจน. ๒๔๙๓).
ว. มีหน้าตาพิลึก.
ดู จงอาง.
ว. มืด, ไม่เห็น, (ใช้แก่ตา); สกปรก เช่น หัวเทียนบอด; ไม่มีแวว เป็นวงทึบไม่โปร่ง (ใช้แก่หัวตัวหนังสือ) เช่น เขียนหนังสือหัวบอด; เรียกนมที่หัวบุ๋มเข้าไปว่า นมตาบอด หรือ นมบอด.
น. เรียกตาที่มองเห็นสีผิดไปจากสีที่เป็นจริง เนื่องจากประสาทตาที่รับรู้สีพิการหรือเจริญไม่เต็มที่ ว่า ตาบอดสี.