บ่ง หมายถึง ก. ชี้, ระบุ, อ้างหรือแสดงให้รู้โดยเจาะจง, เช่น การกระทําของเขาบ่งชัดอยู่แล้วว่าเขาเป็นผู้กระทําผิด; ใช้ของแหลม ๆ แทงที่เนื้อเพื่อเอาหนามเป็นต้นที่ฝังอยู่ในเนื้อหรือหนองออก เช่น บ่งหนาม บ่งหนอง.
(แบบ) น. เปือกตม, โคลน, โดยมากใช้ประกอบหน้าคําอื่น เช่นบงกช ว่า ของที่เกิดในเปือกตม คือ บัว. (ป., ส. ปงฺก).
(แบบ) น. เปือกตม, โคลน, โดยมากใช้ประกอบหน้าคําอื่น เช่นบงกช ว่า ของที่เกิดในเปือกตม คือ บัว. (ป., ส. ปงฺก).
[บงกด] น. บัว. (ป., ส. ปงฺกช).
[-กดชะกอน] (กลอน) น. มือมีรูปอย่างดอกบัวตูม, กระพุ่มมือ, มือเช่น กระพุ่มบงกชกร. (เพชรมงกุฎ).
ดู บงก-, บงก์.
ดู บงก-, บงก์.
(ปาก) ว. ทําเสียงเอะอะ, ทําเสียงเอะอะจนฟังแทบไม่ได้ศัพท์.