บรรณกุฎี หมายถึง น. กระท่อมอันมุงบังด้วยใบไม้. (ส. ปรฺณ + กุฏิ).
(แบบ) น. วงการหนังสือ.
(แบบ) น. วงการหนังสือ.
น. ที่สํานักของฤๅษีหรือผู้บําเพ็ญพรตเป็นต้น ถือกันว่ามุงบังด้วยใบไม้.(ส. ปรฺณศาลา; ป. ปณฺณสาลา ว่า โรงที่มุงและบังด้วยใบไม้).
(โบ) น. หนังสือราชการ.
[บันนากาน] น. สิ่งที่ส่งไปให้ด้วยความเคารพนับถือหรือด้วยไมตรี.(ป. ปณฺณาการ; ส. ปรฺณาการ), ในบทประพันธ์ใช้ว่า บรรณา ก็มี.
[บันนาคม] น. ห้องหนังสือ.
[บันนา-] (โบ) ก. รวบรวมและจัดเลือกเฟ้นเรื่องลงพิมพ์.