นั่ง หมายถึง ก. อาการที่หย่อนก้นให้ติดกับพื้นหรือที่รองเช่นเก้าอี้.
ว. มีความสุขสบายมากโดยไม่ต้องทํามาหากินอะไร.
(ปาก) ก. นั่งขัดสมาธิ.
[สะหฺมาด] ก. นั่งคู้เข่าทั้ง ๒ ข้างให้แบะลงที่พื้น แล้วเอาขาไขว้กันทับฝ่าเท้า, (ปาก) นั่งขัดตะหมาด.
ก. นั่งโดยวิธีย่อเข่าลงให้ติดพื้น แล้วหย่อนก้นลงบนส้นเท้า.
ก. เข้าอยู่ในที่ซึ่งไม่มีใครจะทําอันตรายได้แล้ว, ขึ้นซัง ก็ว่า.
ก. ดักคอยทําร้ายกลางทาง, นั่งคอยระวังเหตุ.
ก. นั่งเข้าสมาธิเพื่อหยั่งรู้ด้วยพลังจิต.