นักบุญ หมายถึง น. ผู้อ้างตัวว่าเป็นผู้วิเศษ, ผู้ที่ทําความดีไว้มากเมื่อตายแล้ว ได้รับยกย่องว่าเป็นผู้สําเร็จในทางศาสนาคริสต์นิกายโรมันคาทอลิก,ผู้ยินดีในการบุญ.
น. ผู้รู้, ผู้มีปัญญา.
น. ผู้ประพฤติพรต, ลักษณนามว่า รูป.
น. ผู้ชํานาญในการรบ, ทหาร.
น. ผู้ศึกษาเล่าเรียน; ผู้รับการศึกษาจากโรงเรียน.
น. ผู้ที่ไปศึกษามาจากต่างประเทศ โดยเฉพาะหมายถึงประเทศในยุโรปและสหรัฐอเมริกา.
น. ผู้ฝักใฝ่ในสิ่งนั้น ๆ เช่น นักเลงหนังสือ นักเลงการพนัน; ผู้เกะกะระรานเช่น เป็นนักเลง, นักเลงโต ก็ว่า. ว. มีใจกว้าง กล้าได้กล้าเสีย เช่น ใจนักเลง.
น. ผู้เกะกะระราน เช่น น้องชายเขาเป็นนักเลงโต ทำให้เพื่อนบ้านเดือดร้อนเสมอ ๆ, นักเลง ก็ว่า.