ทิวกาล หมายถึง น. เวลากลางวัน.
(ราชา) ก. ไปสู่สวรรค์, ตาย, (ใช้แก่พระยุพราช หรือเจ้าฟ้าซึ่งได้รับการเฉลิมพระยศพิเศษ).
[ทิวทัด] น. ลักษณะภูมิประเทศที่ปรากฏเห็นตามธรรมชาติ เช่นทิวทัศน์ทุ่งนา ทิวทัศน์ป่าเขา ทิวทัศน์ทางทะเล, เรียกภาพเขียนหรือภาพถ่ายจากทิวทัศน์ว่า ภาพทิวทัศน์.
[ทิวะสะ] (แบบ) น. วัน. (ป., ส.).
[ทิวะสะ] (แบบ) น. วัน. (ป., ส.).
น. ส่วนของวัน. (ป.).
(แบบ) น. วัน. (ป., ส.).
น. พระอาทิตย์; (กลอน) กลางวัน เช่น ราตรีปักษีเข้าแนบนอนทิวากรเราแนบประจํานาง. (กากี). (ป.).