ทรัพย์สินส่วนสาธารณสมบัติของแผ่นดิน หมายถึง (กฎ) น. ทรัพย์สินในพระมหากษัตริย์ ซึ่งใช้เพื่อประโยชน์ของแผ่นดินโดยเฉพาะเป็นต้นว่า พระราชวัง.
[ซับพะยากอน] น. สิ่งทั้งปวงอันเป็นทรัพย์.
น. ทรัพย์อันอยู่ใต้แผ่นดิน เช่น แร่ธาตุ นํ้ามัน.
น. ทรัพย์อันเกิดขึ้นเองหรือมีอยู่ตามธรรมชาติ.
ดู ทรัพย-, ทรัพย์.
ดู ทรัพย-, ทรัพย์.
ดู ทรัพย-, ทรัพย์.
[ทฺรํา-] น. ชื่อแตรประเภทหนึ่ง มีเสียงแหลม, ลักษณนามว่าตัว.(อ. trumpet).