ทุ้ม หมายถึง ว. ไม่แหลม, ตํ่าแต่มีความนุ่มนวลไม่แกร่งกร้าว, (ใช้แก่เสียง). น. เรียกระนาดที่มีเสียงตํ่ากว่าระนาดเอก แต่มีเสียงนุ่มนวลกว่ามีไม้นวม ๒ อันสําหรับตีว่า ระนาดทุ้ม.
[ทุมมะโน] (แบบ; กลอน) ก. เสียใจ เช่น จะทุมโนโทมนัสน้อยใจไปไยนะน้องหญิง. (ม. ร่ายยาว ชูชก). (ป.).
ว. กลมรีอย่างผลมะตูม; เรียกผลมะพร้าวที่เจริญเติบโตตามปรกติจนเปลือกแห้ง รูปรี ๆ กะลาลีบ นํ้าหนักเบาเพราะไม่มีเนื้อและนํ้าว่ามะพร้าวทุย นิยมตัดครึ่งท่อนเพื่อทํากราดวงถูบ้านเป็นต้น; เป็นคําเรียกควายที่มีเขาสั้นหรือหงิกว่า ควายทุย.
ก. พูดเดาส่ง, พูดพุ่งส่ง.
[ทุระ-] ว. คําประกอบหน้าคําศัพท์ หมายความว่า ชั่ว, ยาก, ลําบาก,น้อย, ไม่มี, เช่น ทุรค ว่า ที่ไปถึงยาก, ทางลําบาก. (ส.).
ว. ที่ไปมาลําบากมาก, ที่ห่างไกลความเจริญ.
ก. ไปลําบาก, ไปถึงยาก. (ส.).
น. ทรชน, คนชั่วร้าย. (ส.).