ทุบตี หมายถึง ก. ทําร้ายร่างกายด้วยการทุบ ตี เตะ ต่อย เป็นต้น.
(สํา) ก. ตัดอาชีพ, ทําลายหนทางทำมาหากิน.
น. เครื่องบังตัวป้องกันอาวุธของโบราณชนิดหนึ่ง.
[ทุบ-] (แบบ) น. ปัญญาทราม. (ป.).
[ทุบ-] (แบบ) ว. มีสีไม่งาม, มีผิวไม่งาม. (ป. ทุพฺพณฺณ; ส. ทุรฺวรฺณ).
[ทุบพน] (แบบ) ว. มีกําลังน้อย, อ่อนแอ, ท้อแท้, ทุรพล ก็ว่า.(ป.; ส. ทุรฺพล).
[ทุบพนละพาบ] ว. หย่อนกําลังความสามารถที่จะประกอบการงานตามปรกติได้.
[ทุบพิกขะไพ] น. ภัยอันเกิดจากข้าวยากหมากแพงหรือการขาดแคลนอาหารในบ้านเมือง. (ป.).