ถกเถียง หมายถึง ก. ยกเอาขึ้นมาพูดโต้แย้งกัน.
[ถะกน] ก. ก่อสร้าง, ตั้ง, ตั้งขึ้น, ตั้งไว้; ในวรรณคดีหมายความว่างาม,ใช้แผลงเป็น ดํากล ก็มี. (ข. ถฺกล่).
[ถะหฺงัน] ก. เผ่นไป.
[ถะหฺงาด] ก. ทําท่าเผ่น, เยื้องท่า, ชะโงก, เงื้อม, ผ่านไป.
ก. กระถด, เลื่อนไปเล็กน้อย.
ก. ย่อท้อ, ลดน้อยลง เช่น เรี่ยวแรงถดถอย; กระเถิบถอย, ถอยถดหรือ ถอยทด ก็ใช้.
(แบบ; กลอน) น. ถัน, เต้านม. (ป.).
[ถะหฺนน] น. หนทางที่ทําขึ้น, ลักษณนามว่า สาย, สนน ก็ว่า,โบราณเขียนเป็น ถนล. (จารึกวัดป่ามะม่วง); (กฎ) ทางเดินรถทางเท้า ขอบทาง ไหล่ทาง 'ทางข้าม ตามกฎหมายว่าด้วยการจราจรทางบก ตรอก ซอย สะพาน หรือ ถนนส่วนบุคคล ซึ่งเจ้าของยินยอมให้ประชาชนใช้เป็นทางสัญจรได้. (ข. ถฺนล่).