ถนัด หมายถึง [ถะหฺนัด] ก. สันทัด, ชํานาญ, เช่น ถนัดแต่งกลอน. ว. สะดวก เช่นเดินไม่ถนัด; ชัด, แม่ยำ, เช่น เห็นไม่ถนัด; เช่น, ราวกับ, เช่น ถนัดดั่งภูผาหลวง ทุ่มแท้. (ตะเลงพ่าย), สนัด ก็ว่า.
ว. ที่ทําได้คล่องแคล่วด้วยมือขวา.
ว. สะดวกใจ, สะใจ; เต็มที่ เช่น โดนเข้าถนัดใจ, สนัดใจ ก็ว่า.
ว. ที่ทําได้คล่องแคล่วด้วยมือซ้าย.
(ปาก) ว. ถนัดชัดเจน เช่น เห็นถนัดถนี่.
ว. สะดวกปาก, โดยไม่กระดากปาก, (ใช้แก่กริยาพูด).
ว. พอเหมาะมือ.
[ถะหฺนัน] น. ดินชนิดหนึ่งเชื่อว่าเป็นยารักษาโรค และเป็นยาอายุวัฒนะเช่น ต่อได้กินดินถนันเมื่อวันไร. (อภัย).