ตะเวน หมายถึง (ปาก) ก. ตระเวน.
ว. เป็นใหญ่. (ช.).
น. เครื่องมือทําด้วยเหล็ก ใช้แซะหรือตักของที่ทอดหรือผัดในกระทะ. (เทียบจ. เตี้ยะ ว่า กระทะ + หลิว ว่า เครื่องแซะ, เครื่องตัก).
น. ไม้แก่นเจาะเป็นรูสําหรับฝังหัวดุมท้ายดุมสอดเพลาเพื่อไม่ให้เพลาแกว่ง.
ว. ใช้ประกอบคํา สูง หรือ ยาว หมายความว่า สูงผิดส่วน ยาวผิดส่วน.
ว. กลมน่าดู, กะเหลาะเปาะ ก็ว่า.
ว. รบเร้าออดอ้อนเรื่อยไปจนน่ารําคาญ.
ว. รบเร้าออดอ้อนเรื่อยไปจนน่ารําคาญ.