ค้นหาคำศัพท์แบบเร่งด่วน


 

  • ความหมายของคำว่า ' ตะบอย '

    ตะบอย  หมายถึง ว. อาการที่ทําอย่างชักช้ารํ่าไร.

advertisement

 

คำที่ใกล้เคียงกัน

  • ตะบัน ๑

    น. เครื่องตําหมากของคนแก่ มีรูปคล้ายกระบอก โดยมากทําด้วยทองเหลืองมีลูกตะบัน สําหรับตําและมีดากอุดก้น. (เทียบ ข. ตฺบาล่). ก. ทิ่มหรือแทงกดลงไป, กระทุ้ง; (ปาก) ดึงดัน เช่น ตะบันเถียง. ว. คําประกอบกริยาหมายความว่า ไม่มียับยั้ง, เรื่อยไป, เช่น เที่ยวตะบัน เถียงตะบัน.(รูป ภาพ ตะบัน)

  • ตะบันน้ำกิน

    (สำ) ว. แก่มากจนเคี้ยวของกินไม่ไหว.

  • ตะบันไฟ

    น. ของอย่างหนึ่งรูปคล้ายตะบัน ทําด้วยเขาควายเป็นต้น มีลูกตะบันสําหรับตบลงไปในกระบอกโดยเร็วเพื่อให้เกิดไฟติดเชื้อที่ปลายลูกตะบันนั้น.(รูปภาพ ตะบันไฟ)

  • ตะบัน ๒

    น. ชื่อไม้ต้นขนาดกลางชนิด Xylocarpus rumphii (Kostel.) Mabb. ในวงศ์Meliaceae ขึ้นตามโขดหินชายทะเล.

  • ตะบิ้ง

    น. นาที่เป็นกระทงเล็ก ๆ, กระบิ้ง ก็เรียก.

  • ตะบิด

    ก. บิด เช่น โพกผ้าพันตะบิดถือกริชกราย. (อิเหนา).

  • ตะบิดตะบอย

    ว. แกล้งให้ชักช้า, ชักช้ารํ่าไร.

 


พจนานุกรมไทย-ไทย ออนไลน์

จุดประสงค์ของเว็บ เพื่อสนับสนุนการใช้ภาษาไทยให้ถูกต้องตามความหมายของแต่ละคำ ขอบคุณข้อมูลจาก พจนานุกรม ฉบับราชบัณฑิตยสถาน พ.ศ. ๒๕๔๒