ตระแบ่ หมายถึง [ตฺระ-] (โบ) ก. แผ่. (อนันตวิภาค).
[ตฺระ-] (กลอน) น. ต้นตะแบก, กระแบก ก็เรียก.
[ตฺระ-] (กลอน) ก. สะแบง, สะพาย, เช่น ตาวตระแบง.
[ตฺระ-] ก. ผูกไขว้, ผูกบิด. (ข. ตฺรแบง ว่า ผูกไขว้ด้วยไม้ขันชะเนาะ).
[ตฺระ-] (กลอน) ก. ทิ้งลง, ตกลง, โผลง, เช่น ตระแบนไว้กลางดิน. (โบ)น. แผ่น. (อนันตวิภาค).
[ตฺระ-] (กลอน) ก. ทิ้งลง, ตกลง, โผลง, เช่น ตระแบนไว้กลางดิน. (โบ)น. แผ่น. (อนันตวิภาค).
[ตฺระ-] (กลอน) ก. โลมเล้า, กอด, กระโบม ก็ว่า.
[ตฺระ-] น. ส่วนที่นูนเป็นปุ่ม ๒ ข้างศีรษะช้าง, กะพอง กระพอง หรือตะพอง ก็ว่า.