ตระบัน หมายถึง [ตฺระ-] (กลอน) น. กลีบซ้อน.
[ตฺระ-] (กลอน) ก. กลั้นใจดันเบ่งเสียงออกให้ดัง, อัดใจให้ท้องป่องขึ้น,กระเบง.
[ตฺระ-] (โบ) ก. แผ่. (อนันตวิภาค).
[ตฺระ-] (กลอน) น. ต้นตะแบก, กระแบก ก็เรียก.
[ตฺระ-] (กลอน) ก. สะแบง, สะพาย, เช่น ตาวตระแบง.
[ตฺระ-] ก. ผูกไขว้, ผูกบิด. (ข. ตฺรแบง ว่า ผูกไขว้ด้วยไม้ขันชะเนาะ).
[ตฺระ-] (กลอน) ก. ทิ้งลง, ตกลง, โผลง, เช่น ตระแบนไว้กลางดิน. (โบ)น. แผ่น. (อนันตวิภาค).
[ตฺระ-] (กลอน) ก. ทิ้งลง, ตกลง, โผลง, เช่น ตระแบนไว้กลางดิน. (โบ)น. แผ่น. (อนันตวิภาค).