ตระการ หมายถึง [ตฺระ-] ว. งาม; ประหลาด, แปลก ๆ; หลาก, มีต่าง ๆ.
[ตฺระ-] น. สกุล, วงศ์, เชื้อสาย, เผ่าพันธุ์.
[-มูนชาด] (สํา) น. ตระกูลผู้ดี เช่น หญิงมีตระกูลมูลชาติ ถ้าแม้ขาดขันหมากก็ขายหน้า. (ท้าวแสนปม), สกุลรุนชาติ ก็ว่า.
[ตฺระคัน] (แบบ) น. ไม้กฤษณา เช่น กฤษณาขาวและตระคัร ก็มี.(ม. คําหลวง มหาพน). (ป.; ส. ตคร).
[ตฺระ-] ก. จ้อง, คอยดู, (โบ) ในบทร้อยกรองใช้ว่า กระหง่อง กระหน่องตระหง่อง หรือ ตระหน่อง ก็มี.
[ตฺระ-] ว. ตระชัก, เย็น. (ข. ตรฺชาก่).
[ตฺระ-] ว. เย็น, บางทีใช้ ตระจัก ตามเสียงเขมร. (ข. ตฺรชาก่).
[ตฺระ-] (กลอน) ก. หวาด, ผวา, สะดุ้ง, ตกใจ.