ตุตัง หมายถึง ว. ตึตัง, เหม็นตืด, ล้างไม่ค่อยหายเหม็น.
ว. จํ้ามํ่า, ใช้ประกอบกับคำ อ้วน เป็น อ้วนตุ๊,(มักใช้แก่เด็ก).
ว. อ้วนอุ้ยอ้าย.
(ถิ่น–พายัพ) น. พระ.
น. ชื่อสัตว์เลื้อยคลานในวงศ์ Gekkonidae หัวโตหางยาว หลายชนิดตีนเหนียวสามารถเกาะตามผนังเรียบได้ หลายชนิดร้องเสียงดัง ออกหากินในเวลากลางคืน ในประเทศไทยมีหลายชนิด เช่นตุ๊กแกที่พบตามบ้านเรือน (Gekko gecko) ตุ๊กแกบินหางเฟิน (Ptychozoon lionatum), พายัพเรียกต๊กโต, อีสานเรียก กับแก้. ว. มีลวดลายเป็นดอกดวงเลอะเทอะ เช่น ผ้าลายตุ๊กแก ตัวลายเป็นตุ๊กแก.
(๑) ดู แค้. (๒) ดู เก๋า.
ดู ตีนตุ๊กแก (๓).
[ตุ๊กกะ–] น. ของเล่นของเด็กซึ่งทําเป็นรูปคนหรือสัตว์เป็นต้น มักมีขนาดเล็กกว่าตัวจริง, ลักษณนามว่า ตัว; เงาที่ปรากฏเป็นรูปคนเล็ก ๆ เป็นต้น ในแววตา; ที่รับเพลาและข้อเสือเครื่องจักรเพื่อให้เที่ยง; ชื่อเสาที่ยันขื่อคัด; ตัวอย่างที่สมมุติขึ้นมาประกอบคําอธิบายหรือวินิจฉัยเป็นต้น เช่น ตั้งตุ๊กตามาดู.