ตม- ๑, ตโม- หมายถึง [ตะมะ-] น. ความมืด, ความเศร้าหมอง, ความเขลา. (ป.; ส. ตมสฺ).
น. พระอาทิตย์, พระจันทร์. (ส. ตโมนุท ว่า ผู้ขจัดความมืด).
น. ไฟ. (ส. ตโมไพรี ว่า ศัตรูของความมืด).
น. พระจันทร์. (ส. ตโมหร ว่า ผู้คลายความมืด).
น. ดินเปียกที่เหนียวกว่าเลน.
ก. กิริยาที่เอาของเหลวเช่นนํ้าใส่ภาชนะแล้วทําให้ร้อนให้เดือดหรือให้สุกเช่น ต้มนํ้า ต้มข้าว ต้มมัน; ทําให้สะอาดและสุกปลั่ง เช่น ต้มผ้า ต้มทองต้มเงิน. ว. เรียกสิ่งที่ต้มแล้ว เช่น นํ้าต้ม ข้าวต้ม มันต้ม; (ปาก) โดยปริยายใช้ว่าล่อลวงให้หลง, ผู้ถูกล่อลวงให้หลง เรียกว่า ผู้ถูกต้ม.
(ปาก) ก. ล่อลวงให้หลงได้สำเร็จ.
(ปาก) ก. ล่อลวงให้หลงได้สำเร็จ.