ขากรรไกร หมายถึง [-กันไกฺร] น. กระดูกต้นคางที่อ้าขึ้นอ้าลง มีลักษณะอย่างกรรไกร,ขากรรไตร หรือ ขาตะไกร ก็ว่า.
น. ขากรรไกร.
[-กอม] ว. ขาโก่ง.
น. เรียกขนมปังกรอบค่อนข้างแข็ง ขนาดโตเท่านิ้วหัวแม่มือยาวประมาณ ๘ นิ้ว ว่า ขนมปังขาไก่.
ว. อาการที่เดินสะดุดขาตัวเองเพราะอายหรือรีบร้อน เรียกว่าเดินขาขวิด.
น. ขาคนที่ลีบเล็ก.
น. ขากรรไกร.
น. ไม้ ๒ อันผูกหรือร้อยปลายให้อ้าออกเป็นง่ามสําหรับรับหรือคํ้าของ.